De Rotherhithe Tunnel is een tunnel uit
1908. Hij is gebouwd als tunnel voor voetgangers en paard en wagen.
Dat laatste resulteerde in lange hellingen en twee bochten in de
tunnel opdat paarden niet naar het licht aan het eind van de tunnel
toe zouden galopperen.
De paarden zijn verwisseld voor auto's.
De voetgangers zijn echter nog steeds toegestaan. Dat is een van de
oorzaken dat de tunnel een van de gevaarlijkste van het Verenigd
Koninkrijk is. En dat maakt deze tunnel bijzonder en een bezoekje
waard.
Volgens Wikipedia maakten bij opening
dagelijks 2.600 voertuigen gebruik van de tunnel. Dat zijn er nu
34.000. Daarnaast zijn er zo'n 20 voetgangers per dag, waarvan ik er
nu een ben.
De tunnel is smal en door de eerder
genoemde bochten is het zicht slecht. Tot overmaat van ramp
rijdt een groot deel van de automobilisten nog links ook. Er is
geen bochtverbreding toegepast. De uitlaatgassen zijn momenteel
waarschijnlijk het grootste gezondsheidsrisico, want de geur is
verschrikkelijk.
Het is een bijzondere ervaring: lopend
door een autotunnel. Het doet me denken aan een ander avontuur van
een paar jaar terug. Toen stak ik met de fiets de Thames over via de
Queen Elizabeth II-brug. Kanttekening: deze brug heeft geen fietspad.
Oplossing: de exploitant van de tolverbinding zet fietsers gratis
over via een pendelbusje. Ik zie me nog gaan in die knalgele jeep,
met achterop mijn gehuurde fixed racefiets.
Afijn. Aan de overkant durf ik weer
diep adem te halen. Ik beland meteen in het deel van Londen dat
bekend staat als Limehouse.
De portalen tot de tunnel zijn de originele boorschilden gebruikt bij de bouw van de tunnel.
Hier steekt de London Overground-lijn onder de weg door. Recht hieronder zit het station.
Een van de nooduitgangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten